Wie is de valse
ridder?
Op de digitale nieuwssite van de Trouw van zaterdag 23
november jl. las ik een artikel van de heer Steven Akkerman over de
problematiek rondom de aansluiting van Oekraïne bij Europa. Als ik de column
van de heer Akkerman goed heb begrepen, komt het erop neer dat de heer Akkerman
van mening is dat Europa er alles aan moet doen Oekraïne alsnog voor zich te
winnen. De bruid is niet mooi, maar politiek gezien is het een “moetje”, met
als doel Rusland niet langer een rijk te laten zijn. Dit laatste lijkt dan ook
het enige argument te zijn. Wederom gaat het om de macht, wederom gaat het om
de strijd om het geld, de handel. De bevolking wordt niets gevraagd.
Helaas moest ik constateren dat de heer Akkerman zich van
een drogreden bedient die zelfs voor een havist doorzichtig is: het op de man
spelen. Ik zou mij net zo goed kunnen bedienen van drogredenen en Europa kunnen
neerzetten als een tirannieke echtgenoot die zijn vrouw aan alle kanten zal
misbruiken, inclusief verkrachting.
Dat Oekraïne een sleutelrol vervult als het gaat om zijn geografische
ligging, is evident. Dat deze sleutelrol betrekking heeft op veiligheid is
wederom een drogreden: democratie is niet per definitie veilig. Het land dat
het meeste prat gaat op zijn zogenaamde democratische manier van regeren, de
Verenigde Staten, is tegelijkertijd verworden tot een van de grootste
agressors van de laatste decennia. Het is immers niet Rusland dat andere
landen binnenvalt, maar Amerika. Het is niet Rusland dat willekeurig op afstand
bestuurde vliegtuigjes mensen overal ter wereld laat doden, maar Amerika. Een
ander voorbeeld van een democratie die in het geheel geen democratie is, is
natuurlijk Italië. De geest die ten tijde van het Romeinse Rijk uit de fles
kwam, is nooit een halt toegeroepen, laat staan dat’ie ooit weer in de fles zou
komen.
Een land kan niet bestaan zonder bevolking. Dat de meeste
politici geen belang hebben bij het noemen van een bevolking, afgezien van de
lastige verkiezingstijdstippen waarbij zij erin moeten slagen hun macht te
consolideren, is duidelijk, maar een journalist wil niet alleen voorlichten,
informeren en opiniëren, hij wil ook gelezen worden. Gelezen worden door de
bevolking. De terechte vraag is daarom welk belang de bevolking heeft om aangesloten
te worden bij Europa, dan wel Rusland. Tegelijkertijd moeten we ons afvragen
welke belangen nog meer een rol spelen dan alleen strategische belangen en dat
zijn – hoe kan het anders – de handelsbelangen. Iemand wil geld verdienen.
Ter illustratie van mijn statement een voorbeeld van een land waar de belangen van de bevolking volledig ondergeschikt zijn gemaakt aan de belangen van Europa: Bulgarije. In dit land zijn de nationale elektriciteitsbedrijven opgekocht door Oostenrijkse elektriciteitsbedrijven. De winnaar? Bepaalde mensen die destijds politiek bedreven. De verliezer? De bevolking. Het tarief dat betaald moet worden is nu hoger dan het minimum loon en zelfs iemand met een modaal inkomen is niet in staat deze tarieven te betalen. Gevolg: op het platteland zijn veel Bulgaren weer op hout gaan stoken. Bedrijven zijn gesloten omdat ze niet voldeden aan de eisen van Europa, met als gevolg een grote toename van de werkloosheid onder de bevolking.
Ik ken Bulgaren die in het bezit zijn van een door henzelf in 20 jaar tijd gebouwd huis, maar dat nu niet meer kunnen betalen. Zij bewonen nu een kamertje in een buitenwijk van Londen. Stel dat Oekraïne zou besluiten een vrijhandelsverdrag met Europa te tekenen, als voorstadium om ooit lid te mogen worden van de E.U., wat is dan het voordeel voor de Oekraïense bevolking? Geen. Er is geen enkel voordeel. Wat voert Oekraïne uit? Misschien enkele landbouwproducten naar Polen of Duitsland. Welke markt komt er vrij voor westerse bedrijven? De hele markt. Westerse bedrijven zullen beter in staat zijn hun producten te slijten aan het rijkere deel van Oekraïne. Dat is zo’n 10 procent. De rest is arm en zal dat ook blijven als het aan Europa ligt. Oekraïners kunnen de Bulgaren vervangen. Nu zijn het de Bulgaren die de Polen vervangen zodat de rijken nog steeds goedkope arbeidskrachten hebben. Straks zijn het de Oekraïners. Bedrijven zullen sluiten omdat ze niet in staat zijn te concurreren met westerse bedrijven of omdat ze niet in staat zijn te voldoen aan de strenge milieueisen van Europa.
Oekraïne hoort bij Rusland. De taal is vrijwel gelijk aan het Russisch, de cultuur is Slavisch. Gogol was Oekraïner, maar schreef in het Russisch. De dame met het hondje wandelde op de boulevard in Jalta, een stad in het zuiden van de Krim die nu deel uitmaakt van Oekraïne, maar had net zo goed haar wandeling kunnen maken in Krasnodar, een Russische stad, eveneens gelegen aan de Zwarte Zee.
Daarom is het terecht dat Poetin zijn prinses weer terug wil nemen. Net als Ded Maros en zijn kleindochter Schneeguritsjka onafscheidelijk zijn, zijn ook Rusland en Oekraïne onafscheidelijk. Liefde komt er wel degelijk aan te pas. Is het niet zo dat de vader die zijn dochter echt liefheeft en ziet dat ze de verkeerde kant opgaat uit liefde voor zijn dochter bepaalde beslissingen moet nemen zodat zijn dochter alsnog het rechte pad bewandelt? Europa heeft op haar beurt de Russische prinses willen verleiden met schone beloftes, zoals de pooier dat doet met een toekomstige hoer. Wie is hier de valse ridder? Wie verkwanselt wie?
