Jan
Marijnissen schreef in 1996 zijn boek Tegenstemmen, een rood antwoord op paars.
Inmiddels leven we bijna 20 jaar later en dit boek is nog steeds actueel. Sinds
drie jaar hebben we weer een paars kabinet met dit verschil dat de kleur paars
steeds meer neigt naar blauw. Het rode socialisme van wat ooit de PvdA was
heeft nu plaats gemaakt voor een fletse matte lichtrode kleur. Het blauwe
liberalisme is vervangen door hard staalblauw, neigend naar grijs.
De
staat schuift steeds meer taken van zich af. De politie beperkt zich tot het
allernoodzakelijkste en het zal niet lang meer duren of de buurtwacht moet
worden ingeschakeld bij een overval op een juwelier. Slaagt de buurtwacht er
niet in de roofoverval op te lossen, dan kan tegen betaling van zo’n € 350,--
per uur een professioneel team worden ingeschakeld. Bij de zorg is het al
zover. Werd de burger vroeger nog geholpen zonder dat er om een
ziektekostenverzekeringspas werd gevraagd, tegenwoordig moet eerst de pas
worden overhandigd, de patiënt worden geregistreerd, voordat tot actie kan
worden overgegaan. Daarbij ontvangt de patiënt de meest noodzakelijke hulp. Wil
je meer, dan moet je betalen. Als je een minimum inkomen hebt, kost dat 56,80
per vier weken. Dat lijkt niet veel, maar is voor mensen die al vrijwel niets
hebben, veel geld. Verdien je echter wat meer, dan val je in sommige gemeenten
in de prijzen. Woon je in Apeldoorn, dan ben je een bofkont. Woon je 300 meter
verderop, betaal je drie tot 10 keer zoveel, afhankelijk van je inkomen.
Dat zijn de wrange vruchten
van het neoliberalisme.
Door
dit zelfde neoliberale beleid, of moet ik zeggen: door de uitwassen van het
kapitalisme, zijn steeds meer mensen aangewezen op voedselhulp die ze zelf
moeten halen bij de voedselbanken. Diezelfde mensen die aankloppen bij de
voedselbanken, zijn verplicht een aantal uren te werken tegen een tarief van 10
cent per uur. Men noemt dit vrijwilligerswerk. Veel mensen zijn eenzaam; ze
wonen op zichzelf. Sommige van die mensen, zouden graag wat aanspraak willen
hebben. Ze zouden graag samen willen wonen met een andere eenzame, zodat hun
leven misschien iets vrolijker wordt. Maar daar wordt dan al gauw een stokje
voor gestoken, want het kan toch niet zo zijn dat het inkomen zomaar met 10 %
wordt verhoogd. Nee nee, dat kost de gemeenschap veel te veel geld. Samenwonen
mag, maar wel met hetzelfde inkomen. Een van de twee moet inleveren.
Dat zijn de wrange vruchten
van het neoliberalisme.
Jongeren
die willen studeren, mogen dat. Voor rijke jongeren is dat geen probleem. Arme
jongeren moeten een lening afsluiten, weliswaar tegen een vrij gunstig tarief.
Uiteindelijk moet een studie zichzelf toch terugverdienen. Dat is het idee. Er
zijn ook jongeren die de verkeerde studie kozen. Dat deden ze natuurlijk niet
expres; ze kwamen er gewoon achter dat de gekozen studie toch niet voor hen
geschikt was. Ja, en als je daar dan achter komt, dan moet je boeten. Een
tweede studie wordt beboet. Er zijn ook jongeren die nadat ze een eerste studie
hebben afgesloten, graag nog een tweede studie willen beginnen. Ho ho, dat kan
zomaar niet! Dan moet je een boete betalen. We gaan toch niet zomaar studies
stimuleren!
Dat zijn de wrange vruchten
van het neoliberalisme.
Ziekte
is vervelend en de behandeling van een ernstige ziekte kost veel geld. Vroeger
was het genezen van mensen een roeping, nu is het een beroep. Geneesmiddelen is
nu big business geworden. De farmacie-giganten kloppen mensen het geld uit de
zak en we moeten steeds meer zelf betalen. Het komt steeds vaker voor dat
mensen niet meer naar de specialist gaan, vanwege het eigen risico. Een gezin
met twee kinderen is volgend jaar al € 2.400,-- kwijt aan premies. Dat is voor
een modaal inkomen meer dan 1/12e deel. Meer dan een maandinkomen
voor de ziektekosten. Stel dat je ook nog naar een specialist moet, stel dat
vader en moeder beiden naar de specialist moeten, dan kost dat nog eens bijna €
1.000,--. Dan praten we nog niet over de tandarts, want die moet je
tegenwoordig helemaal zelf betalen. Een extra verzekering bestaat wel, maar die
kost bijna net zoveel als de tandarts.
Dat zijn de wrange vruchten
van het neoliberalisme.
De
werkloosheid bedraagt momenteel 7 %. In Spanje bedraagt de werkloosheid meer
dan 15 % en onder jongeren is een vijfde deel zonder werk. In Frankrijk is er
een werkloosheid van 10 %. Toch komen in Europa in grote getale zogenaamde
vluchtelingen binnen. Angela Merkel heet alle vluchtelingen van harte welkom.
Ze zouden een stimulans betekenen voor de economie. Amme hoela! Ze zijn alleen
stimulans voor de werkgevers. Ze zorgen voor een toename van werknemers op de
arbeidsmarkt en waar een toename is, is straks een overschot. Kortom: de lonen
zullen dalen. Bovendien kosten deze vluchtelingen ons straks een hoop geld. Een
groot deel belandt in de bijstand. Moeten we die vluchtelingen dan maar
weigeren? Nee, natuurlijk niet! De vluchtelingen zijn het gevolg van de bommen
die door de wapenindustrie worden geproduceerd en die in grote getale vallen op
de dorpen en steden van deze vluchtelingen.
Dat zijn de wrange vruchten
van het neoliberalisme.
Het
neoliberalisme is ontstaan in de krochten van de banken en de
verzekeringmaatschappijen, in de hoofden van hen wiens hersenen vermolmd zijn
door de vraatzucht en het geilen op groene dollarbiljetten en de bruggen van
Europa. Vergeten wordt dat deze bruggen zullen instorten, dat deze
dollarbiljetten zullen worden aangetast door ratten. Wanneer de pijlers onder
een menswaardig bestaan zullen zijn weggeslagen, zullen ook de pijlers van
banken verkruimelen tot nietszeggend gruis. Zoals ooit de grote arena’s van Rome
alleen nog maar als schuilplaats dienden in tijden van verandering, zo zal ook
La Défense, the City en de Leopoldswijk in Brussel als toevluchtsoord dienen
voor de tot armoe vervallen directievoorzitters.
Nieuwe vruchten, het rood zal
zijn.
Daarna
is de tijd aangebroken van het nieuwe zaaien. Er zullen nieuwe bomen worden
geplant, vol vruchten, sappige vruchten, vruchten voor iedereen, zoete vruchten.
De wereld zal rood zijn, niet langer paars, de kleur van de dood. Het rood zal
schijnen, stralen, als de zon in de harten van de mensen gloeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten