Wie is de schurk?

Er is weer nieuws over de MH-17. Rutte breekt zijn staatsbezoek af en er wordt meteen een vergadering belegd. Er zou zekerheid zijn over de herkomst van de Bukraket. De raket zou afkomstig zijn uit Koersk.  Men zou de herkomst hebben vastgesteld via dashcams van automobilisten. Zogenaamde deskundigen zouden urenlang hebben zitten staren naar beelden van allerlei automobilisten die hun filmpjes op YouTube hebben gezet.

Vanzelfsprekend vind ik het - net als vele anderen - afschuwelijk wat er is gebeurd, desalniettemin geloof ik helemaal niets van het idee dat Rusland (mede)schuldig zou zijn aan het neerhalen van de MH-17. Iedereen die dat wel gelooft - en er schijnen zelfs mensen te zijn die denken dit zeker te weten - is ofwel dom, ofwel naïef. De Russische regering heeft met dit ongeluk niets te maken. De reden is dat de Russische regering er geen enkel belang bij heeft om iets dergelijks te doen. De Oekraïense regering heeft er daarentegen wel een belang bij. Zij zou de vinger kunnen wijzen naar Rusland. Toch denk ik dat de Oekraïense regering evenmin schuldig is. Daar is deze regering te dom voor. Blijft over: een ongeluk. Dit scenario is ook al door meerdere deskundigen geschetst. De separatisten hebben de raket afgevuurd, maar een verkeerd doelwit gekozen. Daarbij acht ik het niet uitgesloten dat er Russen bij betrokken waren, maar deze Russen stonden niet onder controle van het Kremlin. In Rusland kan alles. Dat weet iedere Ruslandkenner.

Indien er sprake is van een ongeluk, kan de Nederlandse regering niets beginnen. De Amerikanen hebben in het verleden meerdere keren per ongeluk vliegtuigen uit de lucht geschoten en zeker bij een situatie was sprake van officiële in dienst zijnde militairen. De Amerikanen zijn nooit ter verantwoording geroepen.

Het zou erg dom zijn de betrekkingen met Rusland - die al op een dieptepunt zijn beland - nog verder te verslechteren.

Tenslotte heeft iedereen recht op wraak en is de eis om de schuldigen te straffen volkomen gerechtvaardigd. Wanneer een  naast familielid van mij bij deze ramp zou zijn omgekomen, zou ik de dader persoonlijk de nek willen omdraaien. Toch gebiedt de ratio prudentia. Als we immers nog verder doorredeneren, dan ligt de schuld niet bij de directe daders, maar bij de aanstichters van het conflict. Dat zijn wij zelf. De Nederlandse regering steunt de Amerikaanse regering bij vrijwel al haar acties. Het zijn de Amerikanen geweest die de Separatisten indirect in het leven hebben geroepen. Zij staan aan de basis van de opstand in Oekraïne en enkele Europarlementariërs hitsten de boel nog eens extra op. De vraag is altijd: wie is de grootste schurk? de opdrachtgever of de uitvoerder? 

Richard

Het schrijven van verhalen is voorbehouden aan weinigen. Je moet fantasie hebben en gevoel voor compositie. Een filmscenario is een stuk makkelijker. Je ziet de personages voor je. Je hoeft ze niet nog eens te omschrijven. Zojuist kwam toch een filmscenario in mij op. Een vrouw staat op de rotsen en is besluiteloos. Ze vraagt zich af of ze de zee als laatste zal zien. De zee was voor haar altijd al een element dat haar zowel aantrok als afstootte. Ze herinnerde zich een moment, jaren geleden, ze zal ongeveer achttien zijn geweest, waarop ze bezig was met een trip. Ze zag de zee als een grote vlakte, helder, terwijl de maan aan de hemel stond. Er waren enkele vrienden, destijds vrienden, die hetzelfde middel hadden geslikt, maar bezig waren met hun eigen trip, hun eigen belevenissen. Er was contact, maar dat contact vond alleen plaats via de ogen. Ze begrepen elkaar volkomen, althans, dat idee bestond. De wolkenmassa deed de maan verdwijnen. De zee bleef helder. De golfjes gaven licht.

 

Op dat moment voelde ik straaltjes vocht door mijn slip, langs mijn benen stromen. Stromen is niet het juiste woord. Stromen gaat te hard. Nee, het was een kabbelend beekje dat zich een weg baande naar de aarde. Het was warm, dus ik droeg geen panty’s. Ik had sowieso een gruwelijke hekel aan panty’s, ook aan Bh’s trouwens. De zee was vergeten. Nu was mijn aandacht volkomen gericht op iets anders. Jorrit liep even verderop. Ik hield niet van Jorrit. In ieder geval niet in de zin dat ik iets met hem wilde beginnen. Mark liep naast hem. Ik vroeg me af wie ik zou moeten nemen.  Ik liep op ze af en lachend wierp ik me in hun armen. Ze moesten me wel opvangen, anders zou ik op het zand vallen. Ik gaf me willoos aan hun over. Ze wisten echter niet wat ze met me moesten doen. Ze durfden me niet aan te raken. Ik pakte hen in de broek, waarop ze me loslieten. Ze hadden een andere trip. Ik wilde de route keren; ik wilde hen mijn richting op sturen. Ik wilde de troebele geestdodendheid waarin zij ongetwijfeld verkeerden wijzigen in geestigheid, lichamelijkheid, zinnelijkheid. Dus begon ik Jorrit heftig te kussen, maar Jorrit was niet van mij gediend. Ik vroeg me af wat voor jongens dit waren. Ze zijn toch geen homo, maar misschien zijn ze dat nu juist wel. Dus schreeuwde ik hen toe: “Hé, zijn jullie homo?” Waarop ze beaamden inderdaad homo te zijn. Ik was in de aap gelogeerd, maar wilde geen bad trip. Ik wilde geen zee en was heet en nat. Ik herinnerde me Richard. Richard, een bleue jongen, zo’n studiebol. Richard kon dan wel een studiebol zijn. Hij was zeker geen homo. Dat had ik gemerkt op het moment dat we bij hem thuis waren. Zodra ik me wat vrijer opstelde, begon hij te blozen.  Hij was gewoon niets gewend. Richard moest romanticus zijn. Zo iemand die zichzelf buiten de maatschappij stelde. Dat had ik in ieder geval geleerd bij Nederlands. Een stom vak, maar je kon er toch nog wat leren. Die man had er zijn hobby van gemaakt ons alles te vertellen over schrijvers en dichters en waarom ze eigenlijk schreven. Die Paaltjens was mij het meest bijgebleven, niet omdat hij toevallig Paaltjens heette, maar vanwege die Rita in die trein. Nou ja, hij had niks gevonden en er tenslotte ook een eind aan gemaakt. Dat zou ik niet doen. Dat hoefde ik ook niet te doen. Ik zie er goed uit. Niet alle mannen vallen op rood, maar rood slaat in ieder geval niet dood. Ondertussen was ik bijna bij het huis van Richard, maar hoe laat was het eigenlijk? Vijf uur in de ochtend. Hij zou wel slapen. Ik belde aan. Kijken wat er gebeurt. Het raam ging open. “Ja, het is midden in de nacht”. Ik weet het mevrouw, maar ik kom voor Richard”. Moeder wist niet wat haar overkwam. Haar Richard had geen vriendinnetje. Wat moest die meid? Zou Richard een hoer hebben besteld? Nee, dat was niets voor haar Richard. “Richard slaapt”. “Ja, dat weet ik, mevrouw, maar ik wil toch naar hem toe. Het is dringend.” Moeder was zo gek toch de deur open te doen en Richard te waarschuwen. Richard kwam in zijn pyjama naar beneden en wist niet hoe hij moest reageren. Ik slaagde erin dat we beiden in zijn kamer belandden. Mijn vagina was inmiddels verdroogd. Mijn reis leidde tot verdorring. De enige die daar nog verandering in aan kon brengen was Richard.

Ik begon me mistroostig te voelen en ik dacht er goed aan te doen hem te vertellen dat ik bezig was met LSD. “LSD?” “Ja, LSD, nooit van gehoord?” “Jawel, maar ik wist niet dat jij zoiets zou doen. Dat is niet goed.” “Wat niet goed, er is zoveel niet goed. Ik rook ook en dat is ook niet goed.” Ja maar, Niks ja maar… Richard, ik vind jou leuk. Richard begon te blozen. In feite had ik iets anders in gedachten toen ik hierheen kwam. Wat dan? Dat vertel ik je maar niet. Kom, laten we wandelen. Wandelen? Ja, wandelen, maar ik heb morgen een tentamen. Dat tentamen zul je wel goed maken. We gaan nu wandelen. Je kunt me onderweg wel vertellen waar het over gaat. Richard deed wat ik zei. Hij kleedde zich aan en zei zijn tegensputterende moeder dat hij met mij een strandwandeling zou maken. 

Op het strand gekomen, wilde ik de zee alsnog om me heen voelen. Ik wilde mijn huid laten afkoelen. Ik stelde Richard voor te zwemmen. Het was niet koud. Het was een van die ochtenden waarop de zee mij lokte.  Richard zei dat hij geen zwembroek bij zich had. Ik toch ook niet, gekkie. Maar hoe wil je dan zwemmen? In je ondergoed? Nee, natuurlijk niet, gewoon zo. Gewoon zo? In je blootje? Ja, in mijn blootje. Kom trek je broek uit en laten we zwemmen. Maar. Niks maar. Kom Richard. Waar gaat dat tentamen over? Botsende sterrenstelsels, zwarte gaten. Denk maar dat je in een zwart gat komt. Niemand ziet het. Behalve jij en ik. Eindelijk had ik hem zo ver. Ik keek niet eens naar hem. Ik wilde zwemmen. De zee om mij heen. Ik voelde zijn blikken wel op mij gericht. Dat deerde mij niet. We renden hand in hand het water in. De zon was inmiddels opgekomen. Toch hadden we niet in de gaten dat er kwallen lagen. Richard trapte erin. Dat werd dokter. Dat werd ziekenhuis. Dat werd een hertentamen. 

Het viel mee. Hij kon meteen bij de dokter terecht. Ik ging mee. Zijn tentamen was om tien uur. Hij haalde het. Natuurlijk. Tegen die tijd was de LSD al lang uitgewerkt. Ik zou hem opwachten. Ik was naar huis gegaan. Ik zou hem om vijf uur zien. Ik besloot dat Richard degene zou moeten zijn die mijn zwarte gaatje zou moeten veranderen in een zonnig huisje. Ik wilde dat hij mijn leegte zou vullen. Hij zou de winterse schemering voorgoed doen verdwijnen.  Hij had wat aansporing nodig. Ik zou hem het cyrillische alfabet  leren. Richard had twee uur nodig om mijn alfabet te leren. Hij had nog een uur nodig om de vochtigheidsgraad van mijn vruchtje te kunnen aflezen. Hij las die niet af, maar begreep dat hetgeen ik tussen mijn benen heb, dezelfde gedragingen vertoont als de zee. Het is er eb en vloed. Ik  ben waarschijnlijk niet zoals de meeste vrouwen. Richard is ook niet zoals de meeste mannen. Helaas is Richard niet degene die mij ontmaagd heeft. Dat kan ook haast niet anders, omdat ik op mijn twaalfde al dusdanige seksuele behoeftes had waardoor ik op mijn vijftiende ben ontmaagd. Een buurjongen moest het werk doen.  Zijn zus keek toe. Dat vond ik alleen maar opwindend. Enkele maanden later besloot ik me te beperken tot meisjes. Ik ben geen lesbo, maar meisjes richten nu eenmaal minder schade aan. Ik mag dan wel houden van seks, maar ik ben ook een rationalist. Richard was nummer twee. Met Mark lukte het niet.  Mark ontpopte zich en werd homo.  

 

 Dordrecht, 25 februari 2018