Licht van rozen

Tussen grauw beton en stenen

bloeit soms de zonneroos.

Die blindheid doet verdwijnen.

Het ros‘ en zachte geel 

breekt het ritme van de lijnen

in ons leven. Het licht

schijnt door transparante

blaadjes in ons gezicht

Rozengeur omstrengelt

een lichte lentebries

Waait door ons haar

Doet onz’ ogen sluiten

Ach, laat ons niet slapen

Laat ons niet dromen in het volle licht

Laat  ons lachen, laat ons huilen

Laat ons dansen op knisperende schelpen

Laat ons praten zonder iets te hoeven zeggen.

Timon van Dordt