Herald en zijn nieuwe wereld

Zijn besluit stond vast. Hij zou de oude wereld vaarwel zeggen. Hij zou scheep gaan, kapitein worden op een schip, een ark. Hij zou vaandeldrager worden, leider van een nieuw verbond. Zijn schip zou betoverend zijn. Zodra de mensen het zagen, zouden zij in extase raken. Hij stelde zich voor hoe zijn schip de haven zou verlaten. Op de kade zouden de mensen wuiven. Televisiecamera’s zouden zijn vertrek vastleggen voor het oog van de wereld. In tientallen landen zouden de mensen aan hun scherm gekluisterd zitten. Hij, een veroveraar, ooit omringd door tientallen piraten. Piraten van de technologie, met eigen Apples, nooit eerder geziene systemen, nu zou hij binnentreden in een nieuw verhaal, een nieuwe wereld. Hij zou niet langer aanspraak maken op de troon, hij maakte niet langer deel uit van het hof. Hij koesterde een kristallijne wereld die hem sinds enkele jaren domineerde en hem tintelingen bezorgde in zijn rug, dezelfde tintelingen die hij ooit had ervaren bij het zien van de binnenzijde van de koepel van het baptisterium in Florence, dezelfde tintelingen die hij had gevoeld bij het zien van de Boogiewoogie in Den Haag. Zijn wereld was helder, helder als kristal, in tegenstelling tot het gekrakeel, het gekonkel en het vozen.

Hij had voor veertig dagen eten aan boord. De enige die hem mocht vergezellen, was zijn hond, een akita, genaamd Yujin. Veertig dagen zouden voldoende moeten zijn om hem naar een nieuwe wereld te brengen. Hij dacht aan Loretta, de vrouw met wie hij meer dan tien jaar had geleefd. Ze was onverzadigbaar, niet alleen in seksuele zin, maar ook in materiële zin. Eigenlijk in elk opzicht. Ze kon eten wat ze wilde, zonder aan te komen. Ze bezat een ongebreidelde hebzucht. Ze was ongelooflijk sensueel, maar daar hield hij wel van. Hij hield van dansen, wervelen. Hij hield ervan haar te zien in schitterende jurken die zo dun en licht waren dat je haar lichaam er vrijwel doorheen kon zien. De jurken wervelden net als zij. Ze hielden allebei van de meest uiteenlopende muziek. Ze hielden allebei van uitgebreide en subtiel samengestelde maaltijden. Ze hielden van de schoonheid van het leven en konden er zonder veel moeite schaamteloos gebruik van maken. Hij vond het zelfs niet erg wanneer ze er een vriendin op na begon te houden en na een jaar waren het er zelfs twee. Vanaf dat moment moest hij het doen met het weekend.

Hij had haar veel geluk gewenst; zijn geluk lag ergens anders. Hij stond op de boeg en tuurde over de zee. Meeuwen waren er niet meer.   Yujin lag naast hem. Na twee weken hoorde hij het engelengeschal. Na nog twee weken hoorde hij de bazuinen klinken. Hij dacht aan Siegfried. Hij was geen Siegfried. Hij liet zich niet verleiden. Loretta was verleden tijd. Een nieuwe wereld lonkte. Hij dacht aan de Vikingen die hun doden de zee op stuurden. Hij wilde echter leven. Zijn schip kon niet ten onder gaan. Hij zou een nieuwe vrouw vinden. Hij had het gekonkel verlaten. Hij dacht aan een storm die hem en zijn schip zou doen vergaan. Hij was echter geen Robinson. Hij heette Herald, hij was het boegbeeld van een wereld vol ideeën, zijn ideeën. Hij zou woestijnen vruchtbaar maken en de balans herstellen. Hij zou een nieuw Utopia schrijven.

Ha, daar kwam de storm. In de verte ontwaarde hij een donker gevaarte. De lucht kleurde rood, daarna geel en vervolgens grijs. Yujin werd onrustig. Hij sloot zijn ogen en dacht aan Orpheus. Loretta was geen Euridice. Hij zou de hel niet binnengaan. Hij moest zijn Euridice nog vinden.