Evenwicht

Verhalen gaan meestal over liefde. Zo ook dit verhaal. Dit is het verhaal van twee zusters. Aliane en Zira. Ze woonden in Frankrijk, in de Provence om precies te zijn. Maar liefde is er in vele soorten en maten. Zusterliefde kan ontaarden in spirituele liefde, spirituele liefde kan ontaarden in aardse liefde en aardse liefde kan alles omvatten. Zira, de jongste van de twee, was het tegenbeeld van Aliane. Kennelijk was dat voorbestemd. Aliane viel niet alleen op vanwege haar vuurrode haar en sproeten, maar ook wegens haar slimheid, terwijl Zira alleen interesse had in vrolijkheid, in grappen en grollen. Zira was een losbol, Aliane een studiebol. Zira had ravenzwart haar en zou zich ontwikkelen tot een meid met wie iedere jongen het bed wel wilde delen. Aliane hield niet van de zon en kon er ook niet tegen. Zira was een zonnegodin, een wervelwind en was nadrukkelijk aanwezig.

Aliane was net drie geworden, toen ze belangstelling kreeg voor al het intellectuele voedsel dat ze maar te pakken kon krijgen. Ze raakte vrij spoedig geïnteresseerd in boeken, in kaarten en zelfs kunst. Waar ze beslist niet in geïnteresseerd was, was voedsel. Haar ouders hadden moeite om haar te voeden. Ze probeerden alles: pap, yoghurt, banaan, aardbeien en gewoon brood, maar Aliane had geen interesse. Ze hadden de dokter geraadpleegd die hen naar een diëtiste stuurde. Ze bestudeerden allerlei verhandelingen over slecht etende kinderen, maar niets hielp. Natuurlijk at Aliane wel iets, maar dat was zo weinig dat het niet bijdroeg aan een gezonde groei en toen ze vijf jaar was en nog steeds heel klein voor haar leeftijd, omdat ze immers zo weinig at, kwamen haar ouders er achter dat ze gek was van chocolade. Haar ouders die afwijzend stonden tegenover alles wat in hun ogen niet nodig was, hadden nooit chocolade gekocht. Het was een oom die op bezoek kwam en de beide meisjes een reep chocolade aanbood.  

Aliane bleek gek op chocolade te zijn, zodat haar ouders overstag gingen en vanaf dat moment stopten ze overal chocolade in. Al vrij spoedig schoot Aliane de hoogte in. Ze at spinazie met chocolade, brood met chocolade, kool met chocolade. Ze dronk haar melk alleen met chocolade. Na enkele maanden kreeg ze uitslag. Er ontstonden allerlei puistjes op haar armen en benen. De ouders wisten zich geen raad. Aliane had er last van en ze krabde de puistjes open. Haar moeder bond de puistjes dicht, zodat er in ieder geval geen littekens zouden ontstaan, maar die kwamen er toch. Desalniettemin wist zij haar schoonheid te bewaren. Ze werd weliswaar niet zo groot als haar zuster, maar ze was een opvallende verschijning. Daarbij kwam dat ze ongelooflijk slim was. Op haar vierde jaar kon ze lezen en schrijven en op haar vijfde las ze Jane Eyre in het Engels. Gelukkig hadden haar ouders oog voor haar slimheid en leenden boeken uit de plaatselijke bibliotheek. Haar vader was tuinman en haar moeder had geleerd voor dierenartsassistente, maar de enige ervaring die ze had op dat gebied was een stage van enkele maanden. Toch konden ze redelijk rondkomen van het salaris van papa.

Aliane die dus gek op chocolade was, kon er feitelijk niet tegen. Haar zus oefende de spagaat; zij verkeerde in de spagaat. Zira at alles. Ze vond alles even lekker en kon ongelooflijke hoeveelheden eten naar binnen werken, zonder een spatje te dik te worden. Aliane zou blijven steken op een schamele 155 centimeter. Na de chocola kwamen de spruitjes, iets wat de familie nooit op tafel had gezet, omdat papa en mama er niet van hielden. Aliane vond ze lekker, kreeg er geen uitslag van en zodoende slaagde haar moeder erin haar te laten eten en te groeien. Eten zou voor Aliane altijd een probleem blijven. Eten was voor haar een noodzakelijke behoefte, zoiets als het innemen van een pil. Zira daarentegen genoot van eten zoals niemand ooit geniet. Begrijpelijkerwijs zaten ze nooit samen aan tafel. Begrijpelijkerwijs spraken ze überhaupt weinig met elkaar. Voor Zira was school een speeltuin; Aliane daarentegen sloeg op jonge leeftijd al enkele klassen over en was vijftien toen ze naar de universiteit ging om daar sterrenkunde te studeren.

Ondanks de vele verschillen tussen beide zusters, hielden ze hartstochtelijk van elkaar. Ze sliepen in kamers die direct naast elkaar lagen en werden wakker op dezelfde tijd. Erg bijzonder was ook dat Aliane geboren was op 21 september, terwijl Zira op 21 maart werd geboren.  Aliane was een kind van de herfst, Zira van de lente. Aliane was voortdurend op zoek naar kennis. Ze las Shakespeare op elfjarige leeftijd en Thomas Mann een jaar later. Nog weer een jaar later hield ze zich bezig met de Franse literatuur. Het meest fascinerend vond ze Jules Verne. Hoe was het mogelijk dat iemand in die tijd allerlei zaken voorzag die voor ons voorstelbaar zijn? Camus werd uiteindelijk haar favoriet, totdat ze De meester en Margarita ontdekte, totdat ze verliefd werd op de verhalen van Tsjechov, totdat ze het verhaal van Genji had gelezen, totdat… ja, op een zeker moment – ze was net 17 jaar geworden – kwam ze erachter dat het zelf verzinnen van verhalen oneindig veel interessanter zou zijn. Ze was ver gevorderd met haar studie sterrenkunde. Aan eten verspilde ze geen tijd. Ze sliep hooguit 6 uur op een nacht, zodat ze de rest van de dag uiterst productief kon zijn. De televisie had ze al afgeschreven op haar tiende.

Op haar zeventiende woonde ze op de campus. Ze had geen spiegels in huis, noch enige middelen die haar mooier konden doen lijken dan ze op dat moment was. Ze had de literatuur doorgespit en zeer zeker een aantal interessante verhalen gevonden, maar ja…. Wat moest ze er nu nog mee? Wat konden die verhalen haar leren? Ze  had de zwarte gaten ontdekt, deze gruwelijke leemtes die alles opslokten, deze raadsels van de geest. Ze had een hekel aan geheimen. Dat God nooit had bestaan, was geen geheim meer, dat er wellicht geen grenzen zijn, was evenmin een geheim, dat ze ooit hoogleraar zou worden, stond als een paal boven water. Wat zou ze haar studenten moeten vertellen? Dat de kennis waar ze allen naar streefden, geen werkelijke kennis is?

Zira was 13 toen ze de piemel van Johnny in haar handen nam. Johnny, de stoerste en sterkste van de klas, Johnny die zich erop liet voorstaan de zoon te zijn van Sysbrandt, degene die eigenaar was van de helft van alle televisiezenders. Ze trok eraan alsof het een worst was die ze moest lostrekken uit een muur. Hoe ze ook haar best deed, er gebeurde niets. Johnny zei dat ze zich moest uitkleden, zodat hij dan wat opgewondener zou worden. Zira trok haar blouse uit en terwijl ze haar broek uittrok, begon ze opgewonden te hijgen. Ze vond het opwindend een piemel uit een broek te zien hangen, terwijl ze bezig was zichzelf te ontdoen van overbodige ballast, want zo voelden voor haar de kleren die ze aanhad. Zira hield niet van kleding. Ze liep het liefst de godganse dag naakt door het huis. Niet alleen door het huis, maar ook buiten. Ze realiseerde zich dat dit niet kon.  In ieder geval kon Johnny naar huis. Hij bereikte niets, niet door haar naaktheid, niet door haar vieze woorden die ze op zijn aanwijzing zou moeten uitspreken. Helemaal niets. Gerard volgde enkele maanden later. Gerard lukte wel, maar een keer was genoeg. Ook de meiden kwamen aan de beurt. Zo hield ze zich op alle mogelijke manieren bezig met het geslacht van Suzanne en op haar beurt liet Suzanne haar handen de vrije loop op zoek naar het vochtigste deel van het lichaam van haar vriendin. Jolie maakte avances en al vrij spoedig proefden zij elkaar likten elkaars honingpotjes schoon zoals een beer een bijennest onder handen nam. Op haar achttiende gaf ze zich over aan orgiastische spelletjes met alle geslachten. Orgasmes bleken schijnorgasmes. Haar hoogtepunten waren kort, hevig. Ze wilde meer, zoals ze ook meer wilde eten, zoals ze ook meer wilde drinken. Het enige wat ze niet wilde, was slapen. Slapen was zonde van de tijd. Genieten was haar hoogtepunt, maar naar mate ze meer genoot, genoot ze minder. Haar tong kronkelde in en om geslachten en haar geslacht was de spil van niet alleen het hele dorp, maar van de regio, van het land en naar het scheen van de wereld. Ook de televisie had haar ontdekt. Diezelfde televisie die haar zus al jaren geleden had afgezworen. Camera’s zoemden in op haar geslacht dat versierd was met guirlandes en het nieuwe eindpunt was van een Elfstedentocht, maar je zou net zo goed kunnen zeggen, een elfgeslachtentocht, of misschien een tocht der geslachten. De geilheid, daar draaide het om. Nee, niet alleen geilheid, ook het vochtgehalte was relevant. Maar genoeg van dit alles. Voldoende duidelijk is dat Zira’s verlangen onbegrensd was.

Het werd tijd haar zuster te raadplegen. Aliane wist bijna alles. Ze sprak Chinees, Russisch, Spaans, Frans, Engels en nog zo’n tien talen. De nieuwe planeten die door haar toedoen werden ontdekt, werden allen naar haar genoemd: Aliane 1, Aliane 2, Aliane 3 en zo ging het door tot honderd. Aliane verbood vanaf dat moment dat nog langer planeten naar haar werden genoemd. Ze was een orakel dat door alle sterrenkundigen ter wereld werd geraadpleegd. Aliane kon haar niet helpen. Ze leed aan dezelfde ziekte, maar wist het niet. Aliane las haar zuster Een liefde van Toergenjev voor in het Russisch en gaf haar een samenvatting van Honderd jaar eenzaamheid van Marquez, niet in het Russisch, maar gewoon in het Frans. Ze vertelde haar het verhaal van Genji in het Japans en vertaalde dat meteen in het Frans. Ze keken samen naar de film De meester en Margarita in het Russisch en zagen de films van de gebroeders Taviani in het Italiaans. Aliane liet haar een andere wereld zien, een wereld die vergeten was, een wereld van verlangen naar verhalen. Welke wereld kon Zira haar zuster tonen? Die van de kut? Die van een orgiastische maaltijd weerspiegeld in La grande boeuf, die zij zelf ervaren had? Aliane had haar geslacht nooit verkend. Nu liet ze haar zuster haar gang gaan, maar dit geslacht was droog, zo droog als de zandvlakte op Aliane 1. Ze moesten worden gesymbioseerd. Wat is liefde zonder aarde? Wat is liefde zonder ziel? Liefde zonder rivieren? Zonder hoogtepunten? Een waterval zonder dat het water valt. Een berg zonder hoogte. Een fles wijn zonder bouquet. Aliane had de zwarte gaten gezien, maar wat is een buitenkant zonder binnenkant? Een ongevuld gat, een leegte, een droge bedding.

Aliane en zira besloten een machine te maken die hen zou symbiotiseren. Ze zouden de kennis delen, de lichamelijkheid delen. Het wederzijdse verlangen zou worden vervangen door natuur, kennis en – wie weet- bevrediging.

Na twee weken was de machine klaar. Beide vrouwen namen plaats in capsules en onder het mom van een experiment had Aliane een van haar leerlingen zo ver gekregen de knop in te drukken.     

Mihla, 1 januari 2018