Omen

Hij was altijd al op zoek geweest naar Utopia, een niet-bestaand land, een niet bestaande waarheid, een soort Bermudadriehoek, een plek waar je zou kunnen verdwijnen. Hij, Christiaan Timmermans, was een dromer, iemand die houdt van een wereld die bestaat naast de bestaande wereld, een dimensie die zou kunnen worden bezocht door mensen zoals hij. Misschien kwam het doordat zijn moeder hem had verteld dat zijn voorouders ver teruggingen. Zijn betovergrootvader was een timmerman aan het hof van tsaar Nikolaas. Zijn fantasie ging zover dat hij het idee had dat zijn betovergrootvader in een kasteel zou hebben gewoond, samen met de tsaar. Maar sinds enkele jaren had hij dat idee verlaten. De werkelijkheid is altijd anders. De werkelijkheid is onkenbaar. Dat had zijn moeder hem verteld en pas sinds enkele weken wist hij dat zijn moeder gelijk had. 

Sinds kort was die serie op televisie, ook over Utopia. Dat was echter toch wel heel wat anders. De serie was er een van de zovele. Een stel mensen in een kunstmatige wereld, terwijl Utopia een niet bestaande wereld moest zijn, een ideaal, de ultieme droom. Wat dat betreft vond hij de films van Indiana Jones een stuk spannender. Die gingen ten minste ergens over. Hij herinnerde zich die film over de Graal. Dat bleek een beker te zijn die bewaakt werd door een of ander figuur die afkomstig was uit het Oude Testament. Ja, sinds hij kennis had gemaakt met Rosa, was de wereld veranderd. 

Rosa was niet langer Rosa, zij was zijn Rosa en in tegenstelling tot de meisjes die hij tot dan toe had gekend, accepteerde zij dat ook. Zij kende zijn jaloezie en moest haar kanaliseren. Zij kende de verhalen rond zijn betovergrootvader en vond die reuze interessant. Hij had haar alles verteld. Eigenlijk was het gewoon toeval dat haar vader vrijwel alle boeken bezat uit de Russische bibliotheek. Dat niet alleen. Hij bezat ook de originelen. Rosa zou Russisch hebben kunnen spreken, ware het niet dat haar moeder die Russisch was, overleed toen ze 8 was. Verkeersongeluk. Haar vader was er nooit overheen gekomen. Hetzelfde gold voor haar grootouders, de ouders van haar moeder.

In ieder geval was er nu een nieuw kasteel. Dit kasteel was heel klein en het had nog geen naam, maar het was een kasteel. Christiaan woonde er samen met Rosa en terwijl Christiaan droomde, richtte Rosa het in. In het midden zou een patio komen en in de patio zou de zon altijd schijnen. Christiaan hield van de zon en de zon hield van Rosa en Rosa hield van Christiaan. Zo was het idee. 

 De werkelijkheid was anders: dergelijke patio’s zijn alleen te vinden op de evenaar en de tijd waarin zij van de zon konden genieten was inherent aan de grootte van de patio. Schaduw was er hoe dan ook.

Al vrij spoedig kondigde de schaduw zich aan. Rosa was de eerste die er oog voor had. De vraag is of Christiaan de voortekenen zou hebben waargenomen als er geen Rosa was. Rosa redeneerde met haar verstand. Christiaan met zijn gevoel. Rosa zag het omen. Christiaan voelde iets, maar wist niet wat het was. Hij kon het niet definiëren. Hoewel Rosa evenmin in staat was te omschrijven wat ze dacht dat er komen zou, wist ze dat het iets slechts was: een vloedgolf. Waar de vloedgolf vandaan kwam en wat hij met zich meebracht, was onbekend.

Uiteindelijk kwam hij op een moment dat ze hem niet verwachtten. Zoals altijd.

Overwinning

Na de ramp die uiteindelijk helemaal geen ramp was, haalde Rosa wekenlang de ene na de andere onvoldoende. Na de achten volgden de vieren. De vieren haalde ze, omdat ze slim was. Voor de vieren deed ze niets. De achten haalde ze achteloos. Ze las en onthield alles wat ze gelezen had. Christiaan daarentegen haalde zessen, zoals hij altijd al zessen had gehaald.  Christiaan was dan wel een dromer, maar hij was ook een blokker. Later zou hij nog hacker worden.

In ieder geval volgden vrij spoedig telefoontjes naar Hans, de vader van Rosa. Hans had gesprekken, maar Rosa kon niet meer vertellen dan hetgeen ze had meegemaakt. Gevolg was dat Hans radeloos werd, want hij kon niet geloven wat Rosa hem had verteld. Toch zou Rosa hem nooit een onwaarheid vertellen. Kortom: wat was er waar? Wat was er gebeurd? Wie was Christiaan? Christiaan, de jongen die voortdurend op een koord balanceerde dat strak boven de grens van de zes gelegd was. Christiaan die leefde in twee werelden. Dat van die twee werelden, was niet bekend aan Hans, evenmin aan de ouders van Christiaan, Joop en Sophie.

Tegelijkertijd met de verandering van acht naar vier was Rosa gestopt met de inrichting van hun kasteel. Christiaan was verdrietig, maar omdat hij dromen kon, was hij in staat zijn verdriet te verdringen door een droom. Hij droomde van een geweldige brontosaurus die eenzaam over een ijsvlakte zwierf, op zoek naar een partner. De droom was onbegrijpelijk, want een brontosaurus moet gras eten en op ijs groeit geen gras. Maar ja, dromen zijn nu eenmaal dromen. Niets is wat het lijkt. Christiaan deed er alles aan om zijn Rosa vrolijk te maken. Precies zeven weken na de bewuste dag kwam de ommekeer: Rosa kon weer lachen. Rosa keerde terug uit de duisternis. Voor Hans was het een mirakel, voor de school een nog groter mirakel. Rosa had de vieren achter zich gelaten en overtrof de achten door  over te gaan op negens.

Christiaan hield het bij de zes; hij zou de negen kunnen halen, maar dan zou de tijd van blokken langer worden. Christiaan was liever dromer. Zijn Utopia zou hij nooit vinden en dat wist hij. De schaduw had hij leren kennen, Rosa ook. De schaduw hadden ze overwonnen. Hij meteen, Rosa na enige tijd. Nu leefden ze in de wereld naast de andere wereld. Een wereld waarin een brontosaurus op een ijsvlakte ronddwaalde. Zij zaten op zijn rug en stuurden hem naar het malse gras.

De schaduw hadden ze weggestuurd, maar een vloedgolf kan zich ieder moment aandienen. Ondertussen lazen ze Thomas Moore, Tomassio di Campanella en op school hadden ze beiden gekozen voor Bilderdijk, De ontdekking van Altamont. De rest van de klas las Reize door het Aapeland. De leraar Nederlands kende geen ontdekkingen, laat staan die van altamont. Hun ontdekking was niets anders dan een variant van Bilderdijks’ Kort verhaal van eene aanmerklijke Luchtreis en nieuwe Planeetontdekking dat in 1813 anoniem verscheen. Christiaan en Rosa hadden de pretentie het beter te kunnen. Ze hielden allebei van eilanden, hadden Moore en Campanella gelezen. Nu wilden ze Altamont ontdekken. Altamont waar de zon zou schijnen in een patio.

Sinds de negens van Rosa, waren de gesprekken gestopt. Christiaan en Rosa richtten hun kasteel verder in. Voor vloedgolven waren ze niet bang. Ze leefden in twee werelden en waren elkaars verstand en gevoel.

De brontosaurus graasde gezapig op de weiden. Toch bleef er onrust. Ze waren weliswaar niet bang, maar waren wel degelijk op hun hoede. De zon zou niet altijd schijnen.

Is niet ieder verhaal, zodra het geschreven is, achterhaald? Nou ja, de verhalen over de toekomst zullen nooit achterhaald zijn. Ze gaan immers over de toekomst. We moeten het nog meemaken. Ja, maar wie zegt dat hetgeen daar geschreven staat, ooit zal gebeuren? Als we kijken naar de verhalen van Jules Verne, dan zijn er toch wel wat zaken uitgekomen. Een heel ander voorbeeld is De Flintstones, nee, de Jetsons. Dat was zo’n stripverhaal dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw verscheen. Daar kwamen vliegende auto’s in voor en nog een aantal van de zaken die we nu de gewoonste zaak van de wereld vinden. We hebben nu inderdaad vliegende auto’s, airski’s. Hoe is men eigenlijk op die naam gekomen? Airski? Dat weet ik niet, maar ik denk dat aircar niet mooi werd gevonden. Ik vind het in ieder geval een afschuwelijk woord. Overigens zijn er best wel zaken die in de jaren tachtig en negentig van de 20^e eeuw nog helemaal niet zijn voorzien. Neem nu het printen van organen of het kweken van organen in je eigen kweekkamer. Ja, ik heb er vorige week nog gebruik van gemaakt.

In mijn geval ging het gewoon om een been. Je kunt het je niet voorstellen, maar ik viel vorige week uit mijn jetski. Heb jij ook nog een jetski? Ja, die heb ik. Helaas ging er iets mis en ik brak mijn been. Helemaal geen ramp, maar toch. Dus heb ik Girico gevraagd mij te helpen en binnen een uur had ik een gloednieuw been. Hij heeft mijn been eraf gehaald en het been gebruikt om er in een half uur een nieuwe van te maken, vervolgens duurde het nog een half uur en hij zat er weer aan. Kost wel een ongelooflijke hoeveelheid energie. Maar die heb ik voldoende.

Om terug te komen op het verhaal. Een goed voorbeeld is ook Orwell. Hij heeft niet alles voorspeld, maar wel het verdwijnen van de privacy. Het duurt misschien niet meer zo lang voordat mensen niet meer weten wat het is. Alles is toch openbaar. Waren tien jaar geleden nog de toiletten de enige ruimtes waar geen camera’s hingen, nu zijn die ook aangesloten op het registratiesysteem. De poep wordt zelfs nog iedere dag geanalyseerd. Je zou ooit eens een virus kunnen hebben…

Ja, maar wat wil je dan? Je herinnert je toch ook nog wel die enorme uitbraak van het Zonginvirus? Hoeveel mensen zijn daar uiteindelijk aan doodgegaan? Kanker konden we genezen, organen kunnen we maken. We kunnen tweehonderd jaar oud worden. We kunnen ons verplaatsen met enorme snelheden. We zitten nu al op een kwart van de lichtsnelheid. Toch waren we niet in staat virussen onder controle te krijgen. Daarom wordt nu je poep geanalyseerd, daarom mogen de meeste mensen geen vlees meer eten. Het waren immers die geiten die dat virus steeds in omloop brachten. Je kunt proberen dieren in een steriele omgeving te fokken, maar bij geiten lukte dat niet.

Vrouwen zijn nu ook definitief verlost van al die ellende die baren met zich meebrengt. Wanneer is ook alweer het laatste kind geboren uit een moeder? Dat moet geweest zijn in 2063. Ja maar, in Afrika vindt toch nog steeds alles op natuurlijke manier plaats? Deels wel.

Wat ik me afvraag is wanneer Amerika uit quarantaine komt. Ik kan me niet voorstellen dat er daar nog enige beschaving is.