Kara Bogaz,
zuigende put, trut van modder
Kara Bogaz,
jij zwarte muil die alles slikt
En likt aan
het leven en de klok die tikt
Van hen die
worden getroffen door kogels, flodder
Gestaltes
zweven in de baai, de baai van Kara Bogaz
De bek die mooie
woorden uit en uitspuugt
De schorre
morre, oevers die geen oevers zijn, verspuugt
Door
kapiteins op ondenkbare, onwerkelijke schepen, vergaz
In diezelfde
baai, vlakbij Kaspië
Kunnen
bedriegers zich niet verschansen
In zwarte
muilen, in zuigende smurrie, Laspië
Blijven verhalen
bestaan en blijven vertellers dansen
Zij zingen
hun lied over zuigende putten, stutten
In de baai
van dromen waar onze fantasie ineen kan dutten
Dordrecht, 24 februari 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten