Zomer in
Rusland Maandagmiddag. Bijna 32 graden. Het zou vandaag 36 graden worden.
Fransen staan op het punt aan tafel te gaan. Daarna doen de meesten niets tot
de hitte iets is afgenomen. Russen niet. Die werken gewoon door. Zelfs
stratenmakers asfalteren de beroerde wegen bij temperaturen waar de gemiddelde
Europese bouwvakker allang met hitteverlof is. Hetzelfde geldt voor de markten.
Op de markten – en er zijn nogal wat markten in Astrachan – staan meestal
vrouwen. Ze verkopen van alles, van klosjes garen tot en met plastic zakjes.
Een plastic tas, ook in de winkel, moet je in Rusland altijd betalen. Niet
iedere winkel beschikt over plastic tassen, dus zijn er vrouwen die op straat
plastic draagtassen verkopen in allerlei bonte kleuren en in verschilldende
maten. In Russische steden werkt de markt altijd, 7 dagen per week, meer dan 12
uur per dag, bij temperaturen van – 30 tot + 40. In Russische steden zijn ook
veel verschillende markten. In een provinciestad van zo’n 500.000 inwoners,
vind je zeker 4 grote markten. Daarnaast kun je – zeker in de zomer – op iedere
straathoek fruit en groente kopen. Veelal ouderen proberen via de verkoop van
hun in hun datcha’s zelfgekweekte groente en fruit, het magere pensioen van ca.
125 euro per maand aan te vullen. Politieagenten hebben het wat dat betreft
makkelijker. Zij schrijven straf. In het Russisch betekent een boete „straf“.
Eigenlijk een heel grappig woord voor iets wat iedere Rus zeker meer dan een
keer per jaar overkomt en waar iedere Rus bang voor is. De straf is een
belangrijke aanvulling op het loon van de politieman. Je vindt politieagenten –
net als marktkooplui – op vrijwel iedere straathoek. Nog niet zo lang geleden
is een nieuwe wet aangenomen waarin staat dat een politieauto herkenbaar moet
zijn. Ze mogen zich niet meer – zoals men gewend was – in de bosjes opstellen
en dan plotseling de straat op rennen om je aan te houden. Wet of geen wet.
Niemand houdt zich eraan, ook de politie niet. Misschien moet ik zeggen: zeker
de politie niet! Straf begint bij 100 roebels. Dat is 2,50. Voor honderd
roebels wordt wel een protocol uitgeschreven. De 100 roebels worden zodoende
gelegaliseerd. Honderd roebels wordt alleen gegeven aan mensen die in auto’s
rijden die alleen nog maar starten zonder sleutel en waarvan de spiegel
onderweg regelmatig met de hand buitenboord moet worden gesteld. We praten dan
over een VAZ van ten minste 20 jaar oud, weliswaar zonder roest, maar waarvan
alleen de motor nog pruttelt, maar de metertjes allang stil zijn blijven staan.
Snelheid wordt afgemeten aan het overige verkeer. Als er ooit een ramp
uitbreekt, zullen de Russen degenen zijn die de ramp het beste overleven. Zij
hebben tot nu toe iedere ramp overleefd en worden dagelijks geconfronteerd met
kleine en grote rampen. Een revolutie, twee oorlogen, de glasnost, de
perestrojka, de roebelcrisis van 1999. Russen hebben altijd ten minste twee
emmers water en zeker 6 pannen, eveneens gevuld met water staan. Ze hebben
bovendien – afgezien van een zaklantaarn die paraat ligt – voldoende kaarsen
onder handbereik.
Het is heel gewoon dat eens per maand de elektriciteit
uitvalt. Het kan best gebeuren dat er opeens geen water meer uit de kraan
stroomt. Heb je net een internetaansluiting afgesloten, na drie dagen is er
geen tv, noch internet. Bellen heeft geen zin. Het duurt een dag of twee. Het
begrip kwaliteit is relatief en hangt ook af van de hoeveelheid roebels
waarover je beschikt. Toch houden Russen van hun land. Ze zijn trots op hun
Russia! Je vindt op menige auto tekens die hierop duiden. Niet voor niets is
geen enkele mogendheid erin geslaagd de Rus op zijn knieën te krijgen.
posted on Monday, February 27, 2012 3:25 PM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten