Vanaf 2008
is al sprake van een crisis. Het is nu zomer 2013. De winter duurde nog nooit
zo lang en in die zin is de winter een metafoor voor de crisis. Er zou
eindelijk sprake zou zijn van een voorzichtig economisch optimisme. Er is een
historisch sociaal akkoord. Toch gaan de bezuinigingen door. De onzekerheid is
niet weg.
Wat is er
aan de hand? Ooit was er een tijd waarin de mensen hun geld konden
toevertrouwen aan de banken. Ooit was er een tijd waarin de mensen de politie
konden bellen wanneer er onraad was. Ooit was er een tijd waarin de mensen
vertrouwen hadden in bestuurders. Ooit was er een tijd waarin tandenborstels
niet werden geteld. Ooit….. Ooit is voorgoed voorbij. Het Nibud stuurt nu het
bericht de wereld in dat we er goed aan doen contant geld in huis te hebben,
terwijl juist door de overheid en de banken wordt gepropageerd dat we alles elektronisch
moeten betalen. We moeten weer vertrouwen krijgen. Dat is de boodschap! Maar
wat je ooit verloren hebt, is niet zo gemakkelijk terug te vinden. Hij die zijn
bril is kwijtgeraakt, probeert zich te herinneren waar en wanneer hij de bril
nog had. Hij piekert en piekert: wanneer had ik hem nog? Dat moet ergens
geweest zijn voor 2008. Toen was alles nog redelijk helder. Toen konden we nog
zien. Of is het proces al eerder begonnen?
Natuurlijk
komt de aftakeling niet plotseling. Daar gaat een leven aan vooraf. Ook in 1996
moesten burgemeesters al aftreden omdat ze corrupt waren. Ook in 1995 hadden
multinationals al een postbus in Nederland zodat ze geen belasting hoefden te
betalen. Ook in 1994 werden al valse berichten de wereld in gestuurd over het
bezit van kernwapens van landen die het westen niet welgevallig waren. Nu weten
we het zeker: banken zijn niet meer te vertrouwen, niet in die zin dat banken
daadwerkelijk geld van ons roven en dat op legale manier, maar ook nog eens in
die zin dat hackers kunnen zorgen voor verkeerde saldo’s, voor onterechte
roodstanden en dies meer zij. Nu weten we het zeker: was het vertrouwen in de
overheid al niet optimaal. Nu is ditzelfde vertrouwen op weg naar het
middelpunt der aarde.
De afdaling
die nog niet eens zo lang geleden begon, verzandt in een moeras. De opzichters
en regenten staan daarboven, op een platform en weten van geen wijken.
Jachtopzieners kennen de mazen van de wet. De jacht is geopend. Het bevel is
gegeven: “Tel de tandenborstels! Ga langs bij diegenen die ons alleenrecht
betwisten!” “Hoe durven de oudjes die twee miljoen te vragen. Waarom kunnen ze
niet gewoon een alleenstaande bejaarde blijven?” Waarom moeten ze op die
leeftijd nog “hokken”? Controlle muss sein! En dan die bijstandtrekkers en studenten.
Hoeveel geld kosten die wel niet? Inderdaad. Het is goed dat er controleurs
worden aangesteld. Stel je voor dat de ene bejaarde de andere verzorgt en net
doet alsof zij nog alleen woont, terwijl zij toch drie keer per week naar zijn
appartement gaat en daar de maaltijd gebruikt. Dit soort wantoestanden moet
worden aangepakt!
Ach, op
welke trede zijn we aangeland? Is het meelijwekkend wanneer een staat
controleurs aanstelt om erop te letten dat bejaarden niet te veel geld
ontvangen? De ene bejaarde mag de andere wel verzorgen, maar mag de maaltijd
niet samen nuttigen. Dat zou profiteren zijn. Ach, waarom moeten wij eigenlijk
belasting betalen wanneer in de media berichten staan als “Prinses Margriet
omzeilt de belasting”? Waarom moeten wij belasting betalen als we constateren
dat Europarlementariërs zich ’s ochtends melden voor een dagvergoeding die
hoger is dan het bedrag waarvan een bejaarde een maand moet leven en vervolgens
van diezelfde dagvergoeding de hele dag gaan shoppen? Waarom zouden we ons überhaupt
nog aan de wet houden wanneer we lezen dat de rijken dat niet doen en worden
beschermd door onze wetgeving? Het antwoord is: controle.
Vroeger, nog
niet eens zo heel lang geleden, misschien zo’n vijftien jaar terug, stond
Nederland bekend als stabiel en betrouwbaar. Natuurlijk werd ook toen al door
diverse overheidsfunctionarissen gefraudeerd, maar dat gebeurde niet op grote
schaal. Ook toen omzeilden leden van het koningshuis en bepaalde bedrijven de
wet waardoor ze minder bijdroegen aan onze economie. Ook toen al casseerden
Europarlementariërs hun dagvergoeding zonder daar wat tegenover te stellen. Nu
lijkt het echter zo alsof we in een situatie zijn beland waarin het bon ton is
geworden. Iedereen doet het, dus waarom kan ik dat ook niet doen? Het antwoord
is: controle. Dat is de macht: controle. We worden niet alleen gecontroleerd op
snelwegen, maar ook als we de grens passeren, als we financiële transacties
uitvoeren die meer bedragen dan € 5000,--, als we telefoneren, als we onze
e-mails versturen. Alleen de pincode die we intypen wordt niet gecontroleerd,
maar die is dan ook al bekend. In Duitsland is onlangs een wet aangenomen die
de overheid in staat stelt pincodes en puk codes van telefoons op te vragen.
Aangezien het betalen met behulp van een mobiele telefoon steeds meer wordt
gepromoot, is het evident dat de overheid ook onze pincodes kent. Het
postgeheim is lang geleden al opgeheven, niet wettelijk, maar wel in de
praktijk. Postpakketjes mogen worden gecontroleerd. Brieven mogen worden opengemaakt.
Nu wil onze
minister van justitie, Ivo Opstelten, ook inzage kunnen hebben in onze
computers en dat alles ter bescherming van onze rechtsstaat. We zien dat dat
steeds meer mensen uit Nederland vertrekken. Ik voorspel dat het aantal
emigranten nog opzienbarend zal stijgen. Ooit was het meest welvarende deel,
het meest productieve deel van Nederland, onze Randstad, een moeras. Nu is het
wederom een moeras. Alleen de rijken en de bestuurders kennen de veilige
plekken. Zij lopen van de een naar de andere kant zonder kleerscheuren. De rest
houdt nauwelijks het hoofd boven de modder. Aan de kant vinden we de zandhopen
waarin struisvogels spreekwoordelijk hun kop in het zand steken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten